Alvast een voorproefje van hoe zo’n bijdrage eruit kan zien. Jens Rademakers is de afgelopen weken al driftig in de pen gekropen. Anekdotes van allerlei pluimage komen voorbij, van informatief tot sensationeel of hilarisch, alles kan. Hopelijk zien we jullie bijdrages ook tegemoet?
“Stadsnomaden”
Een beginnende Heerlense h.c.-punk scene op drift.
Door Jens Rademakers
Een nieuwe generatie hardcore punks stond op. Dit onder invloed van de “crossover” in de VS, waar metal en punk in de midden jaren ’80 steeds meer muzikale toenadering naar mekaar zochten. Met als regionale inspiratie een band als bijvoorbeeld de Swampsurfers. Rond ’88 kwamen daar bands bij als DTM uit Heerlen, Trash Incorporated uit Kerkrade en No Sense uit Vaals. En ook in de Heerlense skate scene leek hardcore-punk steeds populairder te worden.
Bas van de Heerlense punkband Tom Noddy en Rob Franssen van het latere Point of no Return kwamen op ’t geweldige idee deze ontluikende beweging door middel van een verzamel tape een duwtje in de rug te geven: dit werd de eerste “Something to dance to” tape, met hierop de Swampsurfers, DTM, No Sense, Trash Inc. en ’t al in Heerlen gearriveerde Tom Noddy. Dik twee jaar erna deed ik met Bas nog eens ’t kunstje over met “Something to dance to, deel 2”. Met hierop de Partners (ex-Nato Partners), No Sense, Feeding the Fire, Cradle to the Grave, Crisis of Society en nieuwe, zowel bij h.c. punks als skaters populaire, Heerlense bandjes Mr.Potatohead en Waxed Curbs.
In de tussentijd leidde de scene in en om Heerlen wel een ietwat zwervend bestaan. Het Gejem was niet meer na de Punkpop rellen. KWJ in Heerlen ging dicht, Adrenaline bloedde dood en de Oefenbunker leek even klaar met “gezeik met skins”.
Steden als Vaals en Maastricht werden een uitvalsbasis voor een, overigens met open armen ontvangen, scene. In Vaals werden in “Curry” en “Spuugh” veel concerten voor regionale bands gegeven. En in Maastricht, waar ook een prille hardcore scene ontstond en ’t nu vermaarde Right Direction aan de weg begon te timmeren, ontstond het festival “Walk Together, Rock Together” dat een paar jaar stand hield en waar zowat iedere regionale band wel gespeeld heeft. Er werd zelfs een festival in Meerssen georganiseerd. Daarbij had Maastricht toen nog een ontzettend leuk kraakpand (“De Kelder”) waar je bij wijze van spreken met je instrumenten naar binnen kon lopen om op ’t laatste moment nog te spelen.
In Heerlen en omgeving was ’t allemaal wat moeilijker. Maar dat maakte ons wel heel inventief. Er werden concertjes gegeven in kelders, garages, kamers en tuinen. Meer “underground” ging ’t effe niet meer worden.
Eentje blijft daarbij voor mij het meest memorabel: op de Willemstraat bij Vic Janssen thuis in de woonkamer in ’91.
Wat een onschuldig feestje had moeten zijn liep uit op een knotsgek, chaotisch festival waar meer dan een kwart eeuw later nog over gepraat wordt en waar o.a. de Waxed Curbs, Mr. Potatohead, de Partners en het Maastrichtse Right Direction speelden.
Geen idee of dit de reden is waarom Vic naar Frankrijk verkaste?
The Post-industrials 